Well, I just tried the first translation, the one from the Norton Anthology, and it's pretty interesting but it sucks to translate. There are a lot of words I don't know. I finished it, but there are a LOT of "___"s stuck in there that I have to go back and look up later. But it took me a really long time (plus some help from Paul, haha :)) and so I just had 'geen zin' in finishing it right now. And Scott just left for... somewhere... with his big backpack. Paris maybe. So I really just wanted to go veg out in front of the TV. But the longer I looked at the second translation, Anne of Green Gables, the more I thought, "Weeeellll... I could just start it..." And now it's going really easily! Granted, she's an eleven-year-old girl, so she talks on an easier level, but it IS 'older-style' dialogue and stuff... anyway, I'm having fun. I'll paste a stukje here and you guys can see it. The Dutchies can laugh at the inept translation and the Americans can stare at the weird words, knowing it's something almost all of us have read. LOL! It's the part where Marilla's driving her to White Sands to try to give her away to that other woman, the mean one - I've forgotten her name. Anyway, I'm not pretending I've done a very good job here, but just to give you an idea of the kind of stuff we have to do...

“Weet je,” zei Anne vertrouwelijk, “Ik ben tot een besluit gekomen dat ik van dit ritje ga genieten. Het is mijn ervaring geweest dat je bijna altijd van dingen kunt genieten als je tot een vast besluit komt dat je dat gaat doen. Maar dat moet dan natuurlijk een vast besluit zijn. Tijdens ons ritje ga ik niet denken aan terug naar het weeshuis te gaan. Ik ga alleen denken aan het ritje. O, kijk, er is één klein vroeg wild roos al! Vind je dat niet prachtig? Denk je niet dat hij vast blij moet zijn om een roos te zijn? Zou het niet geweldig zijn als rozen zouden kunnen spreken? Ze zouden ons vast zulke prachtige dingen kunnen vertellen. En vind je niet dat roze het meest betoverende kleur ter wereld is? Ik hou ervan, maar ik kan het niet dragen. Roodharigen kunnen geen roze dragen, niet eens in fantasie. Kende jij ooit iemand wiens haar rood was toen ze jong was, maar een ander kleur bleek te zijn toen ze groot werd?”

“Nee, zo’n iemand heb ik nog nooit gekend,” zei Marilla genadeloos, “en waarschijnlijk in jouw geval ook niet.”

Anne zuchtte.

“Nou, dat is nog een hoop weg. Mijn leven is echt een begraafplaats van begraven hopen. Die zin heb ik eens in een boek gelezen en ik zeg het weer om mezelf te troosten als ik teleurgesteld ben.”

“Ik snap zelf niet hoe die zin troostbaar is,” zei Marilla.

“Nou, omdat het zo leuk en romantisch klinkt, net alsof ik een heroine in een boek was, weet je. Ik val op romantische dingen, en een begraafplaats vol met begraven hopen is één van de meest romantische dingen die men zich kan voorstellen, vind je niet? Ik ben nogal blij dat ik er één heb. Gaan we vandaag nog over de Meer van Glimmend Water?”

“We gaan niet over Barry’s Vijver, als je dat bedoelt. We gaan vanwege de Kustweg.”

“Kustweg klinkt leuk,” zei Anne dromerig. “Is het wel zo leuk als het klinkt? Net toen je ‘kustweg’ zei zag ik het voor me, net zo snel! En Wittezanden is ook een mooie naam, maar die vind ik niet zo leuk als Avonlea. Avonlea is een prachtige naam. Het klinkt als muziek. Hoe ver is het naar Wittezanden?”

“Vijf mijl, en aangezien je kennelijk moet praten zou je tenminste nuttig kunnen praten; vertel eens wat over jezelf.”

“O, maar vertellen over mezelf in het echt is niet echt het waard,” zei Anne enthousiast. “Als ik eens mag praten over wat ik me allemaal over mezelf voorstellen zou je het vast veel interessanter vinden.”